Форма входа
0/0
Дамавiкамерон (на белорусском языке) - Адам Глебус
- Дата:11.08.2024
- Категория: Проза / Русская классическая проза
- Название: Дамавiкамерон (на белорусском языке)
- Автор: Адам Глебус
- Просмотров:0
- Комментариев:0
Уважаемые читатели!
Тут можно читать бесплатно Дамавiкамерон (на белорусском языке) - Адам Глебус. Жанр: Русская классическая проза. Так же Вы можете читать полную версию (весь текст) онлайн книги без регистрации и SMS на сайте Knigi-online.info (книги онлайн) или прочесть краткое содержание, описание, предисловие (аннотацию) от автора и ознакомиться с отзывами (комментариями) о произведении.
Описание онлайн-книги Дамавiкамерон (на белорусском языке) - Адам Глебус:
Аудиокнига "Дамавiкамерон" (на белорусском языке)
📚 "Дамавiкамерон" - это захватывающая аудиокнига, написанная талантливым автором Адамом Глебусом. В центре сюжета - загадочный герой, чья судьба переплетается с тайнами и приключениями.
Главный герой, окруженный загадками прошлого и опасностями настоящего, отправляется в увлекательное путешествие, чтобы раскрыть тайны своего происхождения и найти ответы на волнующие вопросы.
🎧 На сайте knigi-online.info вы можете бесплатно и без регистрации слушать аудиокнигу "Дамавiкамерон" на русском языке. Здесь собраны лучшие произведения и бестселлеры, которые подарят вам удивительные моменты и захватывающие приключения.
Об авторе
Адам Глебус - талантливый писатель, чьи произведения завоевали сердца миллионов читателей. Его книги отличаются увлекательным сюжетом, глубокими персонажами и неожиданными поворотами событий.
Не упустите возможность окунуться в мир загадок и приключений вместе с аудиокнигой "Дамавiкамерон" и насладиться уникальным стилем писателя.
🔗 Погрузитесь в атмосферу белорусской литературы и насладитесь увлекательным сюжетом аудиокниги "Дамавiкамерон" прямо сейчас!
Русская классическая проза
Читем онлайн Дамавiкамерон (на белорусском языке) - Адам Глебус
Шрифт:
-
+
Интервал:
-
+
Закладка:
Сделать
- Быр-р-р! - пакруцiў галавою студэнт.
- Больш не хачу, ху-у, - прашаптала студэнтка.
- Пройдземся? - прапанаваў ён.
Яны iшлi па лесе, пакуль не выйшлi на паляну, дзе, як i на першай, не было снегу.
Ён заступiў ёй дарогу i спытаўся:
- Можна, я цябе пацалую?
Студэнтка дазволiла.
Ён пацалаваў яе вельмi доўгiм пацалункам i спытаўся:
- Падабаецца?
Калi тая сказала, што падабаецца, студэнт спытаўся:
- Можна, я буду цалаваць твае грудзi?
Яна пачырванела, як ранет, i сказала:
- Можна, толькi грудзi ў мяне вельмi вялiкiя, пад кофтамi i курткамi не вiдаць, а так вельмi ўжо вялiкiя, проста жах.
Студэнт расшпiлiў куртку i кофту i пацалаваў сапраўды вельмi вялiкiя грудзi.
Потым студэнт i студэнтка леглi на прагрэтую велiкодным сонцам траву.
- Не так, - сказала яна.
- А як? - спытаўся ён.
Студэнтка стала на каленi, схiлiлася i сказала:
- А ты ззаду. Мне так больш падабаецца, бо ў мяне блiжэй да зада.
Ён сказаў ёй шмат ласкавых i пяшчотных словаў, i яна сказала яму многа добрых слоў.
Потым яны вярнулiся на паляну, дзе спаў прытручаны благiм вiном навучэнец.
Студэнты дапiлi "Прамянiстае" i даелi хлеб з салодкiмi плiткамi. Яна заснула. Ён палюбаваўся, як прыгожа, не раўнуючы тыя анёлы, спяць навучэнец i студэнтка. Палюбаваўся, засумаваў i пайшоў з лесу ў горад.
Навучэнец прачнуўся i ўбачыў студэнтку, што спала на траве. Ён падпоўз да яе i пацалаваў. Студэнтка прачнулася, але дзеля цiкаўнасцi зрабiла выгляд, што яшчэ спiць. Навучэнец зразумеў, што студэнтка ўдае, быццам не прачнулася. Але дзеля цiкаўнасцi пачаў распранаць яе. Калi ён цалкам распрануў яе i распрануўся сам, студэнтка зрабiла выгляд, што прачнулася, i сказала:
- Не так.
- А я люблю так, - сказаў навучэнец, калi яны пачулi чужы, не студэнтаў, голас:
- Так нельга рабiць!
Ён сеў, i яна села. Яны сядзелi на траве i глядзелi на таго, хто перапынiў гульню.
Перапыняльнiк быў вусаты, у фрэнчы, з партупеяю, у ботах i фуражцы з лакiраваным брылём.
- Так нельга рабiць! - паўтарыў ён i дадаў: - Я - Лясун, сачу за парадкам у лесе. Вы папiлi i паелi... А хто фанцiкi ад салодкiх плiтак будзе прыбiраць? Спачатку прыбярыце, а потым мiлуйцеся.
Студэнтка i навучэнец пад наглядам Лесуна прыбралi смецце.
На праваслаўны Вялiкдзень студэнтка i навучэнец згулялi вяселле, а студэнта не запрасiлi, бо ён не прыбiраў фанцiкi.
VI. РУСАЛКА-1
Муж вярнуўся з доўгае камандзiроўкi. У доме ва ўсiх пакоях гарэла святло i па-святочнаму пахла печывам. "Прыемна вяртацца, калi цябе чакаюць. Цудоўна, калi ў доме водар печыва. Добра, калi жонка цябе сустракае", падумаў ён i гучна паклiкаў:
- Рабуня!
У лазнiцы шумела вада.
Муж пастукаў па вушаку:
- Рабуня!
Нiхто не адгукнуўся. Тады ён выключыў святло.
- Ой! Хто тут?! - пачулася праз шум вады. - Запалiце святло!
Муж засмяяўся, уключыў святло. Дзверы ў лазнiцу адчынiлiся. На кафлянай падлозе стаяла блiскуча-iскрыстая жанчына.
- Ты мяне напалохаў, - сказала яна. - Я табе гэтага не дарую. Я чакала цябе, а потым ледзь не заснула. Каб зусiм не заснуць, вырашыла ўзяць душ.
- А я чую: вада шумiць, паклiкаў цябе раз-другi, ты не адгукаешся, вось i выключыў святло, - муж стаяў з вялiкiм чамаданам у руцэ.
- Распранайся. Вазьмi душ. Як я сумавала без цябе!...
Ён паставiў валiзу на кафляную падлогу, зняў палiто i капялюш. Кашулю ён паклаў у скрыню для бруднае бялiзны.
- Хутчэй, - паклiкала яна. - Я так сумавала без цябе, ты сабе не ўяўляеш.
Жанчына абняла i пацалавала яго.
- Няўжо нельга пачакаць? - здзiвiўся мужчына.
- Нельга. Я i так доўга чакала.
- Стоячы нязручна.
- Зручна.
Iскрыстыя пырскi ляцелi на чамадан, палiто, капялюш...
Мужчына расцёрся шорсткiм ручнiком, накiнуў халат i выйшаў у перадпакой. Ён прычэсваўся, калi пачуў, як паварочваецца ключ у замку ўваходных дзвярэй.
Калi жонка з боханам хлеба ў руках зайшла ў дом i ўбачыла знябожаны мужаў твар, яна здзiвiлася i сказала:
- Няўжо я цябе так моцна напалохала? - яна скiнула палiто. - Ведаеш, я тут усё падрыхтавала i раптам спахапiлася, што ў доме хлеба няма. Недарэчна выйшла...
- Чаму недарэчна? Нармальна, - муж вярнуўся ў лазнiцу, паглядзеў, як хутка правальваецца вада ў закрыжаваную адтулiну, закруцiў кран, паглядзеў на сябе ў люстра, пацiснуў плячыма i цiха, каб не бачыла жонка, вынес у перадпакой капялюш, палiто i валiзу.
VII. МАСАВIК
Масавiк агледзеў пустую залю i застаўся незадаволены. Iшла рэпетыцыя, а яму хацелася ў лес цi ў парк, дзе можна пасядзець каля фантана, а не кiраваць бяздарнымi твараробамi.
- Калi ласка, - дазволiў Масавiк.
Актор раскiнуў доўгiя рукi i магнiтафонным голасам сказаў:
- Ты мая далiгойла.
Акторка стала на дыбачкi, выструнiлася i прашаптала гучна, на ўсю залю, як i належыць, каб нават студэнты на балконе пачулi, вядома, калi прыйдуць:
- Ты мой абiзгал.
Абнялiся актор з акторкаю нязмушана, так, што нават Масавiку спадабалася. Актору было прыемна абдымаць акторку, яна падабалася яму. А вось ён, чамусьцi, ёй зусiм не падабаўся.
- Ласкава, - карэкцiраваў Масавiк.
- Твае вусны, як лулы, - пайшла рэплiка акторкi.
- Твае вочы, як жырдагоны, - актор не патрапiў у танальнасць, i замест "ласкава" ў яго атрымалася "сентыментальна i са слязою".
- Мы з табою нiбыта бусайлы, - у адзiн голас вымавiлi акторы i пацалавалiся. Яму было, вядома, салодка, а ёй, пэўна ж, горка.
- Тэмперамент! Дзе ваш тэмперамент? - абурыўся Масавiк, нiбыта яго хвалявала рэпетыцыя.
У п'есе была рэмарка - яны кусаюцца. Замест таго, каб сыграць укус, актор моцна пацалаваў акторку, а яна па-сапраўднаму ўкусiла актора за шчаку i крыкнула:
- Каб на цябе жырандоля грымнула!
- Каб ты кроўю смяялася, - млява адказаў той i пацёр кулаком пакусаную шчаку.
- Выразнасць! - Масавiк ударыў даланёю па мяккiм крэсле.
Акторы разбеглiся ў розныя куткi сцэны.
- А каб ты астыў, ты! - з натуральнай злосцю атрымалася ў акторкi, бо яна кахала Масавiка.
- А каб тваю труну зямля выкiнула! - з расейскiм акцэнтам крыкнуў актор, бо ён толькi першы год iграў у беларускiм тэатры i калi хваляваўся, дык быў не здатны сачыць за вымаўленнем.
- Жорстка трэба, жорстка i без акцэнту. У нас нацыянальны тэатр, зазлаваў Масавiк.
- Ты, кiж-лун, - саркастычна кiнула акторка.
- А ты гла-ма-зда! - адсек актор.
Яны склалi фiгуры з пальцаў.
- Нюхай!
- Цалуй!
- Бэ-э-э, - яна свiдравала пальцам скронь.
- Э-э-э, - ён вывалiў язык.
Потым ён ускiнуў кулак i рушыў на яе. Яна зазванiла зубамi.
- Стоп! Стоп! Стоп! - замахаў рукамi Масавiк.
Акторы павярнулiся да яго i ў адзiн голас сказалi: "Кадук!"
Масавiк знiякавеў.
- Ты мая далiгойла, - магнiтафонным голасам сказаў актор i шырока раскiнуў рукi.
- Ты мой абiзгал, - акторка стала на дыбачкi i выструнiлася.
I ў гэты момант, з-за недагляду рабочых сцэны, апусцiлася заслона.
VIII. МАЛЫ ЧАЛАВЕК
Афармiцель быў у гуморы. Ранiцай ён атрымаў ганарар за афорты да зборнiка паданняў. Удзень вярнуў пазыкi, а ўвечары гуляў па праспекце спадзяваўся сустрэць знаёмага i адзначыць падзею. Ганарар, як-нiяк. Вядома, можна было затэлефанаваць цi зайсцi да сяброў, але тады страчвалася шчаслiвая доўгачаканасць, у якую верыў афармiцель. Ён начытаўся паданняў i быў упэўнены, што лесуны, дамавiкi i русалкi павiнны яму аддзячыць за свае партрэты ў тоўстым зборнiку.
Афармiцель праходзiў каля рэстарана, калi пачуў тонкi голас:
- Iдзi ў рэстаран.
Афармiцель азiрнуўся, але нiкога не заўважыў i пайшоў паўз рэстаранны партал.
- Вярнiся i зайдзi ў рэстаран, - загадаў тонкi голас.
Афармiцель глянуў пад ногi i ўбачыў Малога чалавека, што стаяў на тратуары. Малы чалавек быў велiчынёю з сярэдняга ката, калi таго паставiць на заднiя лапы. На iм быў спартовы строй, а за плячыма - рэчмяшок. Падабенства з катом надавалi вусы i вочы бутэлечнага колеру.
- Я Малы чалавек, - ён падмiргнуў кацiным вокам. - Мне даручылi арганiзаваць свята ўдзячнасцi. Звычайна я гэткiм часам бегаю, займаюся марафонам дзеля задавальнення, а не дзеля рэкордаў, як людзi. Але, калi трэба дапамагчы зрабiць гэты вечар святочным, дык дапаможам. Iдзi ў рэстаран.
Афармiцель не стаў спрачацца, шчаслiвая доўгачаканасць здарылася, i цяпер можна выпiць за яе.
- Хо-о, каго мы бачым! Няўжо генii ходзяць у рэстарацыi? - да афармiцеля праз усю залу крычаў былы аднакурснiк. - Давай да нас! Штрафную яму!
Афармiцель прайшоў да стала. Застолле было на добрым падпiтку, але з'яўленне новага кампаньёна ўспрыняло з насцярогаю. Хто iх ведае, гэтых цвярозых?
- Да дна! I закускi, - шумеў аднакурснiк. - Дзень варэння ў мяне, чацвёрты дзясятак размяняў. Гуляю, як магу. Паглядзi, якiя жанчыны.
Тыя апусцiлi вочы.
"Няблага атрымлiваецца ў Малога чалавека, - падумаў афармiцель. Праўда, жанчыны маглi б быць i маладзейшыя, бо пасля другой чаркi я сябе адчую лiшнiм".
- За твае трыццаць гадоў, - афармiцель падняў поўную, як вока, чарку.
- За мяне тут пiлi-перапiлi. Прапаную выпiць за генiя, якi не грэбуе нашым сталом, а потым патанчыць.
На этой странице вы можете бесплатно читать книгу Дамавiкамерон (на белорусском языке) - Адам Глебус бесплатно.
Похожие на Дамавiкамерон (на белорусском языке) - Адам Глебус книги
- Адна гадзiна (на белорусском языке) - Дэшил Хэммет - Детектив
- Гаспадыня PDF - boris - Прочее
- Знай, что я люблю тебя (СИ) - Мелевич Яна - Эротика
- Дом, который построил Дед - Борис Васильев - Классическая проза
- Возвращение Ворона (СИ) - Адам Хлебов - Попаданцы / Фэнтези
